Czy zdarza Ci się odkładać pewne rozmowy „na potem”?
Takie, które nie są pilne, ale jednak ważne – bo mogą przynieść jasność, rozwojową perspektywę albo po prostu prawdziwe, ludzkie połączenie?
Ostatnio myślałam o feedbacku. Prowadząc zajęcia, często opisujemy systemy komunikacyjne – bardziej lub mniej skomplikowane – które mają swoje korzenie w psychologii, historii czy specyfice danej branży. To ciekawe, ale też pełne niuansów. I choć uwielbiam się w nie zagłębiać, wiem, że nie wszystko da się opowiedzieć jak na semestrze studiów. A już na pewno nie wszystko da się wdrożyć bez małych kroków i osobistych eksperymentów.
Zdecydowałam się właśnie na taki eksperyment. Zadzwoniłam do jednej z osób z mojej „bańki” – kogoś, z kim rozmawiam regularnie, ale raczej o bieżących sprawach. Tym razem postanowiłam inaczej: opowiedziałam o swoich pomysłach, podzieliłam się tym, co długo „leżało na półce”, poprosiłam o feedback. Bez przygotowania, bez cenzury, po prostu – szczerze.
Ta rozmowa pozwoliła mi uporządkować kilka tematów, które zawsze były spychane na dalszy plan. I co ważne – pomogła mi poczuć, że nie idę dalej sama. Wyszłam ze swojej strefy komfortu, przestałam się autocenzurować i po prostu się podzieliłam. I to wystarczyło, żeby coś ruszyło.
Zachęcam Cię do podobnego kroku. Nie musisz od razu organizować formalnej sesji feedbackowej. Może wystarczy jeden telefon, jedna rozmowa, jeden impuls. Odwaga do tego, żeby nie tylko mówić, ale też słuchać. I kto wie – może właśnie ta rozmowa okaże się początkiem zmiany, której potrzebujesz.Trzymam kciuki. I pamiętaj – nie idziesz dalej sam_a.
Jeśli chcesz porozmawiać o tym, jak możemy wspierać rozwój liderów i zespołów w Twojej organizacji – odezwij się. Chętnie opowiem Ci więcej o tym, jak pracujemy i co możemy zaproponować.
